காய்ச்சலும் கவலையும்...

இந்த மழை சிலருக்கு கவிதைகளையும் சிலருக்கு காய்ச்சலையும், எனக்கு இரண்டையும் தந்திருக்கிறது. உடல் நலக்குறைவு காரணமாக வீட்டிலேயே இருந்தேன். மருந்துகள், தூக்கம், சோர்வு என்று நேரம் கடந்து கொண்டிருந்தது. என் தந்தை பயன்படுத்திய சாய்வு நாற்காலியில் பெரும்பாலும் படுத்துக்கிடந்தேன். நோய் கண்டவனின் பகல் பொழுதுகள் சஹாராவை விட நீளமாக இருக்கின்றன. காய்ச்சல் காரணமாக சிறுவயதில் ராணி காமிக்ஸ் புத்தகத்தில் படித்த கதை மாந்தர்களெல்லாம் இரவில் கனவில் வந்து இம்சை செய்தனர். இரவும் அல்லா பகலும் அல்லா ஒரு ஹிரண்யநேரத்தில் மருத்துவமனைக்கு சென்று வந்ததைப் பற்றி யோசித்தவண்ணம் இருந்தேன்.

பள்ளி நாட்களில் இருந்து இன்று வரை பலமுறை மருத்துவமனைக்கு சென்றிருக்கிறேன்.ஒவ்வொரு முறையும் அது தனித்த அனுபவமாகவே இருக்கிறது. சிறுவயதில் இருந்து பார்த்த அதே டாக்டர் சிரித்த முகத்துடன் அமர்ந்திருந்தார். காத்திருந்த நேரத்தில் சுற்றி இருந்த அனைவரையும் உற்று நோக்கியவண்ணமிருந்தேன். அற்புதமான முக வாசிப்புகள் ரயில் நிலையங்களிலும் மருத்துவமனைகளிலும் தான் சாத்தியமாகின்றது. மருத்துவமனைகள் வயது வித்தியாசமின்றி எல்லோரையும் குழந்தைகள் போல் மாற்றிவிடுகின்றன. எல்லோருக்கும் உடல் நிலை சரியில்லாத போது சாய்ந்துகொள்ள ஒரு தோளும், ஆறுதலுக்கு ஒரு சொல்லும் தேவைப்படுகின்றது. எல்லா மருத்துவமனைகளிலும் இருக்கும் குழந்தை படம், அமைதியாயிருக்கும் படி சொன்னது.

சிறு வயதில் சேற்றில் கிரிக்கெட் விளையாடி, கை கால்கள் எல்லாம் புண்கள் வந்து அவஸ்தைப்பட்டேன். இப்பொது இருக்கும் டாக்டர், அவரது தந்தை (அவரும் டாக்டர்) , மற்றும் என் தந்தை எல்லோரும் சேர்ந்து மயக்கமருந்து இன்றி எனக்கு ஒரு அறுவை சிகிச்சைக்கு நிகரான ஒரு நிவாரணம் செய்து அலறவைத்தனர். சிறுவயதில் அந்த அறைக்குள் செல்ல மறுத்து அடம் பிடித்தது நினைவுக்கு வந்து, என்னை நானே மவுனமாக பகடி செய்து கொண்டிருந்தேன்.

அப்போது ஒரு சிறுவனை அங்கே அவன் தந்தை அழைத்து வந்தார். அவன் ஊசி போட வேண்டாம் என்று எதற்கோ பலமாக அழத்துவங்கினான். அவன் தந்தை அவனை சமாதானப்படுத்தி விட்டு புதிய ஊசி வாங்க மருந்தகம் சென்றார். அவன் மெல்ல என் அருகில் வந்து ஊசி வேண்டாம் என்று சொல்லுங்கள் அண்ணா என்றான். சரி என்று ஆமோதித்தேன். உடனே என் கையை இறுக்கிப் பிடித்தபடி, அவன் உட்கார்ந்து கொண்டான். நடுங்கிக்கொண்டிருக்கும் அவன் கைகளின் வெம்மை என் கைகளுக்குள் பரவ ஆரம்பித்தது. எனக்கும் அவனுக்கும் வயது குறைந்துகொண்டிருந்தது. பேச்சற்ற மௌனத்தில் இருவரும் அமர்ந்திருந்தோம். சொற்கள் ஏதும் அற்ற ஒரு தவிப்பை அவன் உணர்ந்திருந்தான். அவன் தந்தை வந்து மறுபடியும் அழைக்கலானார். அவன் ஊசி வேண்டாம்பா என்று மறுபடியும் அழ ஆரம்பித்தான். வயது வேறுபாடின்றி, மருத்துவமனைகள் எல்லோரையும் எதோ பயம் கொள்ளச் செய்கின்றன. ஏன் அங்கே காத்திருப்பது ஒரு சுவாரசியமான அனுபவமாக எவருக்கும் இருப்பதில்லை என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். என் தவிப்பு எனக்கே விசித்திரமாகவும் நகைப்புக்குரியதாயும் இருந்தது. நான் எதையோ நினைத்து சிரிக்க ஆரம்பித்தேன். அருகில் இருந்த ஒருவன் எனக்கு காய்ச்சல் முற்றிவிட்டிருக்குமோ என்று பயந்து சற்று தள்ளி உட்கார்ந்தான். நான் மீண்டும் சிரிக்க ஆரம்பித்தேன்.

ஜிமெயில் ஜாக்கிரதை!

நாளுக்கு நாள் நம் ஜிமெயில் பயன்பாடு அதிகரித்துவருவது குறித்து யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன். 2004 -லில் துவங்கப்பட்ட இச்சேவை, ஆரம்பத்தில் அழைப்புகள் (invitations) மூலமாகவே, பயனர்களை (users) சேர்த்துக்கொண்டு வந்தது. 2007 -இல் இருந்து திருவாளர் பொதுஜனம் பயன்படுத்தக் கூடிய வகையில் மாறியது. தொழில் நுட்பப் பூங்காவின் முன்னாள் இயக்குனர் மறைந்த ரா. ந. பாலசுப்ரமணியன் அவர்கள் கொடுத்த அழைப்பு மூலமே, நான் ஜிமெயில் சேவையைப் பயன்படுத்தத் துவங்கினேன். 2007 -இல் இருந்து தான் ஜிமெயில் தன் பீட்டா (beta என்பதற்கு சரியான தமிழ்ப் பதம் என்ன? அறிஞர் பெருமக்கள் எனக்கு உதவலாமே!) அந்தஸ்தில் இருந்து, முழுமை பெற்ற வெளியீடு (release) ஆக மாறியது. 1 GB ஆகத் துவங்கி, தற்போது 10 GB முதல் 400 GB வரை பணம் செலுத்திப் பெறலாம். நீங்கள் இப்பதிவைப் வாசித்துக்கொண்டிருக்கும் போது ஜிமெயில் பயனர்களின் எண்ணிக்கை 150 மில்லியன் ஆக இருக்கக்கூடும். ஜெர்மனி மற்றும் பிரிட்டனில் ஜிமெயில் கூகிள் மெயில் என்று சொல்லப்படுகிறது. ஏதோ உரிமம் (copyright) குறித்த சர்ச்சை என்று கேள்விப்பட்டேன்.

நிற்க, என் பதிவு, ஜிமெயில் - குறித்து இன்று ஒரு தகவல் - தென்கச்சி சுவாமிநாதன் போல சொல்லிக்கொண்டு போவதல்ல. என் நண்பன் ஒருவன் தன் ஜிமெயில் முகவரி யாரோ இணையத் திருடர்களால் களவாடப்பட்டது என்று சொன்னான். எவ்வளவு முயன்றும் புதிய கடவுச்சொல்லைக் கண்டு பிடிக்க இயலவில்லை என்றும் மாற்று முகவரியும் (secondary email) களவாடப்பட்டது என்றும் சொன்னான். வெகு விரைவில் பலரும் இதுபோல் சொல்லுவார்கள் என்று என்னால் கணிக்க முடிகிறது (Ragavan 's instinct). பெரிய மெனக்கெடல் எதுவும் இல்லாது, சுலபமாய் கண்டுபிடிக்க பல வழிகள் உள்ளன. "கடவுச்சொல்லை மறந்துவிட்டீர்களா?" என்கிற கேள்விக்கு விடை கண்டறிய முயற்சி செய்தால், பலவும் சாத்தியமே. "செல்லப் பெயர், படித்த பள்ளி, கைபேசியின் முதல் ஐந்து இலக்கங்கள், செல்ல நாயின் பெயர்" என்பது போன்ற கேள்விகளுக்கு சரியான பதில்களை orkut மற்றும் myspace போன்ற சமூக வலைதளங்களில் (social networks) நாம் தெளிவாக உளறி வைத்திருக்கும்போது, அவற்றைக் கொண்டு கடவுச்சொல்லை எளிதாக அனுமானம் செய்ய முடியும். தகவல் பாதுகாப்பு எங்கோ தடுமாறுகிறது!

Educational Woes - A much needed debate!

A fortnight ago, one of my friends, sent an URL to me about the worldwide ranking of academic institutions. As a typical Indian, I was searching the top pages to see if any of ours is there and found nothing. Then I found some of our premiere institutions in 500+ positions. I was delighted to see their presence in the list and was not really perturbed about their ranking. I am not clear about where we are lacking. I thought of Jawarhlal Nehru’s famous statement about the role universities in India.

“A university stands for humanism, for tolerance, for reason, for the adventure of ideas and for the search for truth. It stands for the onward march of the human race toward higher objectives. Universities are places of ideals and idealism. If the universities discharge their duties adequately, then, it is well with the nation and the people.”

We have an unlimited talent pool and many scientists have made their mark in the global stage. Despite all this, we have no institution in the top 100. Being at the top of the educational pyramid, universities have a key role in producing quality teachers and researchers for the education, science and technology systems. Are universities effective in building a healthy nation and their contributions noteworthy? These are the questions debated often in Indian academic circles today.

Already the standards of research in the IITs has decreased and situation has worsened, when there was a strong plea made by some NRI benefactors to eliminate postgraduate and research studies as IIT B Techs have more demand in the USA. Manufacturing export-only products! We can’t blame them too. The dichotomies between ‘teaching’ and ‘research’ persist in most IITs to this day, in some form or the other. The misconception that teaching is what the faculty is paid to do and research is one’s own business, has led to all these things, I believe. Increased teaching load may be one of the reasons. I also believe that, faculties with their huge tie-ups with foreign universities have invented a new theory – do research when abroad, teach when back home, as the facilities here are not adequate to do research.

A small country such as Israel, has 6 top-rated universities. If a country that is weakened and semi-destroyed by wars and internal political instability can produce 6 universities, why can’t we? A survey says that 6 million Israel people have bought 12 million books in 2008 and 109 out of 10,000 have published excellent scientific research journals.

Indian teachers are no less talented to their peers abroad, but a congenial and supportive research climate is required for them to get fully involved in research. They need to raise lot of funds too, rather than depending upon the Government and other funding agencies. Collaborative research work with many abroad universities is the key to improve sharing of knowledge and thoughts. This scenario is really conducive for better research work. The focus should be more on qualitative research work which is beyond just imparting classroom education.

I believe that Education, Health Care, Industry and Agriculture are the four pillars of our nation. This cricket crazy nation gives significant importance to movies and entertainment so as to conveniently forget all the four priorities mentioned above. If we would have given half of the importance that we give to movies, theatre, cricket and politics to education, we won’t be like this. Instead of expressing our disbeliefs, we need to act together to do something, better late than never!

Barak Obama and Our Beloved Co-Borns

I was wondering about the reactions of some Americans towards their president, after the first couple spent the evening in Manhattan, enjoying dinner and a show. The people have expressed different opinions about that. They are blaming Barak for spending a day out in drama amidst his busy schedule and an ever growing number of crises. Barak has received varied responses, as few are cursing him for fiddling while the economy burned, and few are congratulating him for striking a balance between personal and official life. Few cried that he has not spent time on looking at the serious issues. And there are other goofs who think that a president should never leave the oval office and work 24/7 — otherwise, he’s not “leading”.

Barak has just done his role as a husband and father and is receiving all criticisms even after doing his level best. This incident reminded me a similar one in our state few years ago. I also read an article which was actually published in Mambalam Times, a weekly in 2006.

When the Chief Minister of a state and the Governor of another state (Indian Minister for External Affairs now!) were watching, a 'cultural' extravaganza with the co-borns who were in full attendance. Most of our political leaders have taken the short-cut from the tinsel town. Except that Mambalam times article and a citation to it by writer Sujatha, no one raised any questions about the commitment of our politicians. Only Kamal Haasan who spoke in the function before Rajni and CM, said that the officials have lot of jobs to do and it’s unfair to make them sit in a function to six and a half hours. For us celluloid is life, breathe and soul, so we tend to ignore such things.

We are not perturbed about anything when most of the speakers in the show went overboard in praise of the newly sworn in chief of the state as well as for the entertainment shows where in half-naked actors (actors is sufficient to mean both sexes) dancing for item numbers. We are Tamilians, for us all these are life and we can’t live without it. Whether it is Chief Minister or Common Man, we all belong to a same fan club!

Long live Tamil Culture!

பிறந்தநாள் வாழ்த்துகள்

திரையுலகில் கமல் தன் தடம் பதித்து ஐம்பது ஆண்டுகள் ஆகின்றன. பால் முகம் மாறாப் பாலகனாய் கமல் களத்தூர் கண்ணம்மாவில் துவங்கி, உன்னைப்போல் ஒருவன் வரை நீண்டுகொண்டிருக்கும் கமலின் திரைப்பயணம் அசாதாரணமானது. குழந்தை நட்சத்திரமாக துவங்கி, நடன இயக்குனராக, திரைக்கதை ஆசிரியராக, பாடகராக, கதநாயகனாக, இயக்குனராக பல்வேறு பரிணாமங்களைக் கொண்டுள்ள கமலை தமிழ் சினிமா மட்டும் சொந்தம் கொண்டாட முடியாது. பரிட்சார்த்த முயற்சிகளும், கடும் உழைப்பும் கமலை பிற நடிகர்களிடமிருந்து தனித்து அடையாளம் காட்டுகின்றன.


நான் பிறந்ததில் இருந்து கமல் அப்படியே இருக்கிறார். நான்தான் முதுமை அடைந்துவிட்டேன். கமல் என்ன படித்தார் என்று யாருக்கும் தெரியாது. ஆனால் அவர் படிக்காதது எதுவுமில்லை என்பது மட்டும் அனைவருக்கும் தெரியும். பிற நடிகர்களை உலகுக்கு தமிழ் சினிமா அடையாளம் காட்டியது. ஆனால் கமல் மட்டுமே தமிழ் சினிமாவை உலகுக்கு அடையாளம் காட்டியவர். பல்வேறு முறை தோல்விகள் கண்ட போதும் கமல் தன் முயற்சிகளை கைவிட்டதில்லை. அம்மா அடித்து அழும் குழந்தைகள், அம்மாவையே கட்டிக் கொண்டு அழுவது போல, மீண்டும் மீண்டும் கமல் சிறந்த உழைப்பைக் கொடுத்தார். கொடுத்துக்கொண்டும் இருப்பார். ரசிகர்கள் விவரம் தெரியாதவர்கள், உங்கள் முயற்சிகளைப் புரிந்து கொள்ளாதவர்கள் என்று பலர் சொன்ன போதும், அதை கமல் மட்டுமே ஆணித்தரமாக மறுத்தார். தாகம் தீராக் கலைஞன் கமல். ஒரு வாழும் வரலாறாக இருந்த போதும், இத்தனை விருதுகளுக்குப் பிறகும், நான் செய்தது ஒன்றும் இல்லை, இன்னும் பல வேலைகள் உள்ளன என்று பணிவு காட்டியது கமல் மட்டுமே. ஒரு ரசிகனாய், சக மனிதனாய் அவரைப் பாராட்டுவது தவிர, வேற என்ன செய்ய முடியும் இந்த பாமர ரசிகனால்.

பிறந்தநாள் வாழ்த்துகள்...வாழ்க நீர் பல்லாண்டு.

Google Drive - Is this the cloud?

Low cost Netbooks and high speed internet connectivity has led to phenomenal growth of cloud computing. If Google comes up with its much hyped G-Drive then things will be very interesting. The industry predicts that the arrival of G-Drive might drastically create rate-cuts in the market of external hard disks, compact disks, DVDs and USB flash drives. You can just save all your files and folders in the web’s Gdrive. This universally accessible network enables the users to access our documents from anywhere, anytime and anyhow. With the help of HDTV, you can watch a “Vijay” movie that you have stored in your G-Drive(?!) with internet connectivity and without a computer. High speed Internet makes all these possible.

The following text is an excerpt from the Google’s Analyst day presentation notes:
"With infinite storage, we can house all user files, including: emails, web history, pictures, bookmarks, etc and make it accessible from anywhere (any device, any platform, etc). We already have efforts in this direction in terms of GDrive, GDS, Lighthouse, but all of them face bandwidth and storage constraints today."

Anyone can use Gdrive – those who trust Google’s policy (“Don’t be evil”). The details say that the GDrive technology spans across different computers, operating systems and devices. I have some questions:

1. Will be it be free of cost?
2. Is this the beginning of the real cloud?
3. Where they are going to insert advertisements?
4. Do they reserve the right to read the files like they do in Gmail?
5. If so, are they evil or not?

That's it yaar! If you have more questions, do write a feedback!

The “Free” as in "Free Speech”, not as in “Free Beer”

The software that we use (whether it’s a simple word processing one or a complex web server administration toolkit) has been trapped into an endless battle of proprietary ownership. The proprietary trend started in the early 1970s, and from that time, the users of software are prevented from sharing or modifying software programs. A decade later, proprietary software has started to rule the personal and enterprise computing world and its domination in the market still continues.

Thank God, we have Mr. RMS, our beloved Richard M Stallman, who started the Free Software Foundation (FSF) in 1985. FSF promoted computer user’s rights to use, study, copy, modify and redistribute computer programs and RMS zealously campaigned (and still campaigning!) for breaking the rigid walls created by the proprietary software owners.

My extensive use of open source technologies and my sincere admiration towards copyleft has made me a die-hard fan of RMS. His ideology is quiet simple. Computer users should have the freedom to change and redistribute the software that they use. The “freedom” allow us run, modify and redistribute the software. FSF will help you to do so, and it will be the national agency for the promotion of the use of free software, i.e. software distributed under the GNU General Public License (GNU GPL) or other licenses approved by FSF.

I read Stallman’s essay on “Releasing Free Software if You Work at a University” and this blog is a mere inference of that essay. There are certain barriers that prevent us from releasing our software under the GNU GPL license. We need to change our mindset towards our view of looking the software as an opportunity for increasing revenues rather than contributing to knowledge.

I am also aware of the fact that it is a difficult task to change the mindset of the people drastically. The best way to do so is to develop the applications with the help of tools released under the GNU GPL. But from where all these things are going to start? I firmly believe that the academic institutions are the key to do this rather than the corporate companies. The corporate companies are here to increase profit. The institutions are here to promote knowledge and foster research. They should ideally take the torch from the FSF and I believe that they can play the lead role.

As of now, very few academic institutions are supporting the GNU-GPL copyleft license. The University of Texas has a policy by default, releases all software developed by it members as free software under the GNU General Public License. As far as our country is concerned, Indian Institute of Technology in Hyderabad has a policy in favor of releasing software under GPL.

According to Mr. RMS, the Universities have a mission to advance human knowledge and in doing so, they can motivate their faculty and students to leverage the development of free software. It will be well and good. At times the institutions release a software with “free of charge, for academic use only,” which would tell the general public they don’t deserve freedom, and argue that this will obtain the cooperation of academia, which is all (they say) you need.

RMS says that all these are dead-end proposals. He raises a simple question to everyone who is against his policy. “What good is it to make a program powerful and reliable at the expense of users’ freedom?” We need to respect the user’s freedom, and your proprietary licenses will never do so.

I am sure that the FSF is going to play a lead role in creating a new culture and there are good signs already as our esteemed scientist and former Indian President Dr. APJ Abdul Kalam has advised the defense scientists to go for open-source software for software security, rather than be stuck with insecure proprietary software. Secure applications are the need of the hour and with the known vulnerabilities, proprietary software can never be the choice of those who build robust applications which are fool-proof. FSF India too, is focusing on taking free software ideas to schools, colleges and teachers.All I can say is, let’s join the momentum and spread the culture to the nook and corners of our country. Lets make a road less traveled as a national highway!